Nikon F2 

Przedstawiony światu we wrześniu roku 1971 Nikon F2 okazał się być godnym następcą modelu F. Przez wielu fotografów był i jest uważany, nie bez racji, za najlepszą manualną lustrzankę wszechczasów.

Oprócz sześciu podstawowych modeli Nikona F2 produkowano również 3 wersje specjalne w bardzo małych seriach. Oto one.

Nikon F2 H (lub F2 High Speed). Podstawowe różnice w stosunku do wersji typowej: czas otwarcia migawki ograniczono do 1/1000 sek, zrezygnowano z pozycji “B”, “T” oraz z samowyzwalacza. Zamiast tradycyjnego ruchomego lustra zastosowano lustro półprzepuszczalne: 65% światła było rzutowane bezpośrednio przez lustro na migawkę, a 35% światła tworzyło obraz na matówce, którą seryjnie był typ “B” (gładka). Celowo też usunięto mechanizm domykania przysłony tuż przed ekspozycją; fotografować można było tylko przy przysłonie roboczej. Natomiast w miejscu przycisku domykania przysłony jest przycisk otwierania przysłony do otworu względnego, co ma oczywiście ułatwiać ustawienie ostrości na wyjątkowo ciemnej matówce. Aby podnieść niezawodność aparatu, wizjer Eyelevel wykonano z tytanu. Wszystkie te ograniczenia podporządkowane były jednemu celowi: stworzyć aparat mogący robić 10 kl/sek (słownie: dziesięć!). Specjalnie skonstruowany z MD-2 motor MD-100, zasilany z dwóch zasobników MB-1, podołał temu wyzwaniu. Osiągał on następujące prędkości: 3 kl/sek, 4.5 kl/sek, 6 kl/sek, 7.5 kl/sek, i 10 kl/sek. Tylko kilkaset egzemplarzy tego aparatu znalazło się w handlu, a główne ich zastosowanie to fotografia sportowa.

Nikon F2 T (lub F2 Titan). W wersji tej tylną ściankę, górną i dolną płytę, przód aparatu jak i pokrywę wizjera typu Eyelevel wykonano z tytanu o matowym wykończeniu. W ten sposób powstał aparat o 5 g lżejszy od seryjnego, niesłychanie odporny na wpływy zewnętrzne i, co tu ukrywać, niesłychanie drogi.
Nikon F2 Data. Wersja Eyelevel sprzedawana z pierwszą tylną ścianką typu “data” - MF-10. Aparat sprzedawany był z matówką typu “S”, która posiada zaznaczone położenie w kadrze naświetlanych cyfr. Po wymianie tylnej ścianki na zwykłą powstawał klasyczny Nikon F2 Eyelevel.
Osprzęt
Jak przystało na producenta sprzętu profesjonalnego, Nikon oferował do F2 bogatą gamę osprzętu. Przede wszystkim należy tu wymienić przystawkę DS-1, która po założeniu do Nikona F2 Photomic S lub SB pozwalała realizować automatykę przysłony! Po przykręceniu DS-2 do gniazda lampy błyskowej, specjalny pierścień przystawki obejmował pierścień przysłon obiektywu, i dobór przysłony dokonywany był automatycznie poprzez obrót całego pierścienia. Późniejsza wersja DS-2 dodatkowo posiada gniazdo do lamp błyskowych wyzwalanych przewodem, które w poprzedniej wersji zajęte było przez śrubę mocującą przystawkę do korpusu. DS-12 to ta sama przystawka przeznaczona do Nikona F2 Photomic AS, i obiektywów AI. Dlatego też wizjery w wersjach S, SB i AS mają wystające od strony korbki zwijania charakterystyczne styki łączące światłomierz z przystawką. Mimo że było to rozwiązanie ciekawe, nie znalazło szerszego zastosowania, głównie ze względu na rozmiary i małe tempo pracy (ponad 3 sekundy na przestawienie przysłony od f/1,2 do f/32). Ci, którzy chcieli mieć automatykę z prawdziwego zdarzenia, musieli zadowolić się Nikkormatem EL z 1972 r. Adapter AS-1 pozwalał stosować lampy z typową obecnie gorącą stopką. MF-1 to oznaczenie magazynka na 250 klatek, a dla tych, którzy potrzebują jeszcze więcej, produkowany był magazynek MF-2 o pojemności 750 klatek! Oba magazynki muszą być używane wraz z motorem MD-1 lub MD-2.
Motory
Wraz z premierą “F-dwójki” pojawił się motor MD-1, który jednak nie miał nic wspólnego z motorem F-36 do Nikona F. Idea motoru doskonale współgrającego z korpusem została tu ucieleśniona w piękny sposób. Zasilanie MD-1 stanowił zasobnik na baterie MB-1 lub MB-2, który mocowany był pod motorem. Do wyboru były zdjęcia pojedyncze lub seryjne z następującymi prędkościami: z zasobnikiem MB-1 - 1.3 kl/sek, 2.5 kl/sek, 3.8 kl/sek, 4.3 kl/sek a z podniesionym lustrem aż 5 kl/sek; z zasobnikiem MB-2 też nieźle - 1 kl/sek, 2 kl/sek, 3 kl/sek, 3.5 kl/sek, a z podniesionym lustrem 4 kl/sek. To chyba dobre wyniki jak na rok 1971! Komplet 10 baterii 1.5 V typu “AA” w zasobniku MB-1 wystarczał do “przeciągnięcia” wraz ze zwijaniem 50 filmów po 36 klatek. MB-2 potrzebował 8 identycznych baterii na 30 filmów.

Wybór trybu pracy: L-lock, S, C, następował na pokrętle umieszczonym na uchwycie motoru, natomiast prędkość przesuwu ciągłego wybierana była pokrętłem z tyłu motoru. Po raz pierwszy możliwe stało się też elektryczne zwijanie filmu do kasety - i to tylko w 7 sekund (36 klatek). Dodatkowo motor posiadał swój własny licznik zdjęć i gniazdo zewnętrznego zasilania. MD-2 to motor tylko w detalach różniący się od MD-1; zasilanie i prędkości przesuwu pozostały nie zmienione, natomiast przy zastosowaniu tylnej ścianki MF-3 motor ten zwijając film zostawiał jego koniec na zewnątrz kasety.